Po-urlopowy misz masz. Dałem się nabrać.

Nie było mnie tu chwilę. Ok nie było mnie tu trochę dłużej, ale już jestem i powiem Ci, że niezdecydowanie jest ostatnio moją domeną. Wypocząłem, aż nadto. Treningów wedle założenia brak. Taka prowizoryczna regeneracja, a teraz powrót. Szybkie tempo i pełen wypas! Chociaż…

Dlaczego ja biegam, a Ty (jeszcze) nie?

Biegam od dłuższej chwili. Niby zmiana sposobu życia, walka z kilogramami, bicie rekordów. Ogólnie pojęta walka z samym sobą. Jednak czy na pewno? Czy koniecznie trzeba mieć cel by zacząć? Dlaczego jedni biegają, inny nie?

Zmiany w treningu, fokus na cele!

Myśląc o sobie wiem jedno. Nie lubię sztywnych ram. Nie lubię działać według narzuconego z góry schematu i nie mieć możliwości zmian tego co, czy w jaki sposób będę realizował. Trzeba być elastycznym, brać po uwagę teraźniejszość, a nie kurczowo trzymać się przeszłości.

Tylko szybkość…

Dziś bardziej drażniąco. Chwytając za ego. Wytykając błędy. Wskazując coś co wydaje się tak oczywiste i proste. Coś co nie koniecznie związane jest z bieganiem, ale z prędkością jak najbardziej. Będzie o tym jak to wciskamy bezmyślnie pedał gazu w podwozie naszych oczek w głowach.

Półmaraton zaliczony!

Biegniesz z założeniem, że tylko 5 km na czas. W trakcie dziesiątego kilometra orientujesz się, że nie o czas Ci chodziło. Może o dystans? No ok, niech będzie dystans. Biegnę. Piętnasty kilometr, bo przecież nie może być gorzej niż ostatnim razem. Skoro już jestem na piętnastym to może to dziś? Przecież wciąż oddycham a nogi się nie odkręciły.

Bardzo przyjemne podsumowanie 3 miesięcy pracy

Dziś bez większych wstępów. Tak po prostu. Bez owijania w bawełnę, bo podobno chłonie bardzo dużo wilgoci.

Trzy miesiące pracy kosztowało mnie osiągnięcie tego co sprawiło, że uśmiech na mojej twarzy miał kolejne powody do pojawiania się. Jedyne, a może aż 3 miesiące były mi potrzebne by przebiec swoje pierwsze 15 km. Czas może nie jak z okładek Bra’w’o Sport, ale równie satysfakcjonujący. Półtorej godziny.

Jedyne trzy razy trzydzieści, by przebiec swoje 3 km w lekko ponad 14 minut.

Cała masa satysfakcji dzięki tym kilku miesiącom. Udział w biegu charytatywnym, który pozwolił mi wykorzystać moje pełzanie do czegoś więcej niż egoistyczna zabawa.

Najważniejsze jest jednak to, że moja waga zaczęła pokazywać mi dużo bardziej przyjemne cyferki:) Już w parach, a nie jak kiedyś w trójkącikach. W zasadzie z czystym sumieniem mogę się przyznać, że zgubiłem +/- 10 kg wagi, co jest dla mnie najważniejszym sukcesem.

Mam też na koncie kilka „mobilizacji” osób które miały okazję mnie obserwować.  Super uczucie, myśląc o tym jak inni poczuli to coś do sportu sprawiając by dawał im więcej satysfakcji.

Zawsze powtarzam, że ograniczenia mamy w głowach. Udowodniłem to sobie kolejny raz i kolejny raz mam nadzieje, że już na zawsze.

Na tym koniec. Powiedzmy, że koniec tego rozdziału.

Miłego! 🙂

Pierwszy cel osiągnięty! Pora na kolejne!

Za każdym razem gdy myślisz, że dasz radę, jak i wtedy gdy myślisz, że nie, masz rację. Każda chwila spędzona na rozmyślaniu, że to o co walczysz może się nie udać, sprawia że cofasz się krok w tył.

Bieg charytatywny! Walczymy z rakiem!

Pogoda w kratkę.  Ewidentnie pozbawiony jakichkolwiek chęci do życia. Zmęczony tygodniem i piątkiem trzynastego. Bez większych emocji wypijam kawę. Dostaje reprymendę od żony za brak jakichkolwiek oznak uśmiechu na twarzy. Denerwuję się? Nie. Chyba.

Dwa pełne miesiące ćwiczeń! Strzał w 10-tkę!

Jeszcze dwa miesiące temu ta myśl była jedną z najbardziej absurdalnych. Dużo się mówi i pisze o tym jak ludzie zmieniają siebie i jak niewiele trzeba by tego dokonać. Dziś kolejny raz udowodniłem sobie, że jedynie co nas ogranicza – to my sami. Poza nami nie ma granic.

Dalej, mocniej, szybciej! Ale czy tylko biegać?

Już biegamy. Jest sympatycznie. Osiągamy lepsze rezultaty. Coraz mnie odczuwamy zmęczenie, a trasy z treningu na trening przypominają bardziej wycieczki niż pracę. Licznik kilometrów co kilka treningów przeżywa swój miażdżący sukces. Tylko, że cel był inny. Biec szybciej.